W gruncie rzeczy na Skorpionie udało się osiągnąć kilka sukcesów. Pierwszym było to, że udało się nam wystartować. Na dwie godziny przed startem nie zanosiło się na to. Dzień wcześniej PKŻ przypomniała mi o zatankowaniu samochodu, by nie marnować czasu rano. Zatankowałem więc gaz do pełna i sprawa była załatwiona. Benzyny nie tankowałem, bo przecież jeszcze była. Tak mi się przynajmniej zdawało.
Nie, benzyny nie było. Po przejechaniu kilkuset metrów, na drugim największym skrzyżowaniu Stalowej Woli silnik zgasł. Szybko namierzyłem problem. Posadziłem PKŻ za kierownicą (przy jej wzroście, bez podłożenia kilku poduszek widziała przez szybę nie drogę, a niebo), zakasałem rękawy i niczym superbohater zacząłem pchać auto w stronę najbliższej stacji. Nie było bardzo daleko, jakieś 600 metrów. Dałem radę, bo forma jest, ale po fakcie zrobiłem się jakiś taki przygaszony. Bardziej chyba nawet psychicznie niż fizycznie.
Tego dnia odniosłem jeszcze jeden sukces: na Skorpionie zaliczyłem 52 kilometry, tyle samo, co najlepsi, ale w krótszym czasie. Wynika z tego, że byłem najszybszym zawodnikiem na trasie. Dziwne, bo biegało mi się ciężko, bardzo ciężko. Błoto i przewyższenia , + 1100 m, nie pomagały w szybkim poruszaniu się. Od 35. kilometra prawie nie biegałem, więc nie bardzo rozumiem, jak mogłem być najszybszy.
Hola hola Hiu. Skoro byłeś najszybszy to powiedz, co osiągnąłeś. Pochwal się: zaliczyłeś 8 punktów z szesnastu i zająłeś przedostatnie miejsce. Jak ty tego dokonałeś?
Po starcie ruszyliśmy żwawo. Nasz wariant wybrało 5 osób, mijających się na trasie, mających się cały czas w zasięgu wzroku. Byli w tej grupce Mateusz Komorowski, Sławomir Szczepański i Wojtek Zając, którzy na koniec zajęli trzy pierwsze miejsca. Pierwsze cztery punkty weszły łatwo. Potem nadeszła apokalipsa:
– PK 5 – byłem na przecince prowadzącej prosto na punkt. Wydawało mi się, że to za blisko, więc zmieniłem kierunek i zrobiłem półtorakilometrową pętelkę, by wrócić w to samo miejsce,
– PK 6 – wybierając drogę dojścia do punktu bylem w rzeczywistości w zupełnie innym miejscu niż myślałem. Oczywiste, że nie mogłem go znaleźć. By odgadnąć gdzie jestem musiałem wyjść z lasu. Kosztowało mnie to 50 minut straty,
– PK 7 – przez 50 minut przeczesałem wszystkie krzaki naokoło wąwozu, gdzie miał stać punkt. Gdy zrezygnowany odszedłem, kawałek dalej zobaczyłem ludzi. Okazało się, że przestrzeliłem go o 700 metrów,
– PK 8 – kulminacja. Szedłem prosto na punkt. Sęk w tym, że nie potrafiłem odczytać z mapy poziomic (elementarz!). Nie wiedziałem, gdzie jestem. Zupełnie nie wiedziałem. Szedłem czekając na cud, ale cudu nie było. Miałem w nogach już 35 kilometrów i zaledwie połowę trasy z mapy. Za dwie godziny miał zapaść zmrok, a nic nie zapowiadało, bym po ciemku miał nawigować lepiej niż w dzień. Próba robienia kompletu na siłę groziła przekroczeniem 80 kilometrów, bez gwarancji zrobienia.
Odpuściłem.
Spokojnie przeszedłem 15 kilometrów do bazy.
Żenada. Beznadzieja.
Właściwie to chciało mi się płakać.
Skorpion uczy pokory.
Minęły 3 dni. Mam ochotę na rewanż. W moim słowniku nie ma słowa pokora. Pewnie jeszcze dziesiątki razy polegnę w fatalnym stylu. Ale już czekam na kolejnego Skorpiona, by spróbować odegrać się za sobotnią porażkę!
